Χαρταετοί Πάνω από την Πόλη
Το ότι 40 και περισσότερα χρόνια «παίζω» σε κάποια ταινία είναι γνωστό στους αναγνώστες που μου κάνουν την τιμή να με διαβάζουν. Έχοντας -από μικρός- πάρει διαζύγιο με την πραγματικότητα, μπαίνω και βγαίνω στα φιλμ που σκηνοθετώ ή των οποίων γράφω τα σενάρια, ανάλογα με τις περιστάσεις. Το αποτέλεσμα είναι ότι η ίδια μου η ζωή τείνει να/έχει καταντήσει γέννημα της φαντασίας... μου. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 έγραφα σενάρια για ταινίες όπου στην Ελλάδα γίνονταν όσα διάβαζα ή έβλεπα στο εξωτερικό. Σε αυτές τις «ταινίες» είχα το ρόλο του αναμορφωτή-κήρυκα μιας νέας εποχής, στην οποία η χώρα θα λάμβανε μέρος στα όσα θαυμαστά γίνονταν στην Εσπερία. Πήγαινα σε εργοστάσια αυτοκινήτων ή αεροπλάνων και, όταν επέστρεφα, έδειχνα εικόνες όπου Έλληνες σπουδαστές έφτιαχναν μονοθέσια, μοτοσικλέτες και μικρά αεροπλάνα. Δεν μπορεί, έλεγα, να τα κάνουν μόνο ¶γγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Tούρκοι, Mαλαισιανοί και άλλοι.Το περίεργο ήταν πως, όταν τέλειωνε η προβολή, το κοινό σφύριζε και γιουχάριζε το σεναριογράφο-σκηνοθέτη (ή ανάποδα), με αποτέλεσμα καμία εφημερίδα ή περιοδικό να μη γράφει λέξη για τις «δημιουργίες» μου. Η έκδοση σειράς μηνιαίων περιοδικών για την αυτοκίνηση (4ΤΡΟΧΟΙ, Οδηγώντας), τις μοτοσικλέτες (2ΤΡΟΧΟΙ), την αεροπορία και το διάστημα (ΠΤΗΣΗ & διάστημα), τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές (Ηλεκτρονικός Υπολογιστής, RAM), το περιβάλλον (Ταξιδεύοντας), την επιστημονική φαντασία (Αναλόγιο) κ.ά. δε με βοήθησε. Το αντίθετο θα έλεγα. Δημιούργησε δύο, τρεις γενιές παθιασμένων αναγνωστών που, έχοντας παρασυρθεί από το σεναριογράφο, πίστευαν ότι ζούσαν σε τόπο που είχε μέλλον.
Τα χρόνια πέρασαν, και οι ελπίδες διαψεύστηκαν. Τώρα καθόμαστε στο φουαγιέ ενός εικονικού «Cinema Paradiso» συζητώντας τι πήγε στραβά και αναζητώντας το χαμένο χρόνο. Τα όνειρα κατέρρευσαν, αλλά η σχέση μας άντεξε. Θέλω καιρό τώρα όχι μόνο να πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για τη συμπαράσταση και τη στήριξη, αλλά και να υποκλιθώ σε ένα κοινό που, ίσως, δε συναντάται σε έντυπο σε καμία χώρα. Μιλάω για σας, τους αναγνώστες-θεατές, τους συνταξιδιώτες που έχουν όλα τα τεύχη, ξέρουν τα πάντα για το περιοδικό, τον ιδρυτή και τους βασικούς συνεργάτες. Που έχουν καταλάβει το γολγοθά που περνάει από το 2002 για λόγους που, αν ο χρόνος και οι περιστάσεις το επιτρέψουν, θα παρουσιάσω με όλες τις -ανατριχιαστικές- λεπτομέρειες. Απ’ όσα έχω αφήσει να εννοηθούν, πάντως, θα έχετε καταλάβει ότι μια εταιρεία που ήταν παράδειγμα και στα 38 χρόνια της λειτουργίας της και κατέβαλλε, χωρίς να καθυστερήσει ούτε μία ημέρα, φόρους και ασφαλιστικές εισφορές άνω των 20 εκατ. ευρώ βρέθηκε στο μάτι ενός κυκλώνα -ή, καλύτερα, κυκλώματος- που την εξουθένωσε, απαξίωσε και οδήγησε στην πώληση μεγάλου μέρους του ποσοστού των μετόχων της (τα ποσά είναι στη διάθεση κάθε αρχής).
Πού παίζουν οι χαρταετοί σε αυτό το κλίμα; Παντού! Από εκεί άρχισαν όλα. Από έναν πιτσιρικά που κάθε χρόνο έφτιαχνε στην αυλή του σπιτιού του δεκάδες πολύχρωμους αϊτούς, που πουλούσε στα παιδιά της γειτονιάς, για να βγάλει χαρτζιλίκι και να πάει στο Μοναστηράκι να αγοράσει περιοδικά για αεροπλάνα και αυτοκίνητα, να μάθει να φτιάχνει μοντέλα, τα οποία πετούσε πρώτα στις αλάνες και όταν έγινε 16 τα πετούσε πια ο ίδιος σε αληθινά αεροδρόμια, από τότε μέχρι σήμερα.
Το Μεγάλο Ξεπούλημα
Το φιλμάκι ξεκινάει με ένα παιδί που μεγαλώνει στις αλάνες της μεταπολεμικής Ελλάδας. Όνειρό του να γίνει μηχανικός, αεροπόρος, εξερευνητής, να επισκεφτεί τους καταρράκτες του Ζαμπέζι, να πάει στο φεγγάρι! Οι δικοί του λένε πως το έχουν καταραστεί, γιατί... πού ακούστηκε παιδί να θέλει να πάει στη Σελήνη στη δεκαετία του ’50; Ο καιρός περνάει, μεγαλώνει, πάει Γυμνάσιο, χάνει μία τάξη (δεν «παίρνει» τα μαθηματικά). Τελειώνει με τα κόκκινα (απ’ τα χαστούκια) μάγουλα από το βαρύ χέρι του ιστορικού Διευθυντή του 2ου Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών. Πιστεύοντας ότι το εκπαιδευτικό σύστημα δεν καλύπτει τις... απαιτήσεις του, μεταβαίνει, με δυσβάστακτη επιβάρυνση των γονιών και της καλής του θείας, στην Εσπερία να σπουδάσει μηχανικός. Ύστερα από τέσσερα χρόνια επιστρέφει στα πάτρια εδάφη έχοντας αποτύχει, λόγω του διαζυγίου που είχε πάρει με το μάθημα της χημείας. Ακολουθεί η θητεία. Είκοσι τέσσερις μήνες στο Στρατό Ξηράς, από τους οποίους δύο στην πόλη-κράτος της Κορίνθου, έξι στη Σχολή Εφέδρων Αγγέλων Ουρανού (ΣΕΑΠ) στο Ηράκλειο, έξι στην Πρώην Ελληνική Δημοκρατία της Μακεδονίας και το υπόλοιπο στο YES (Geniko Epitelio Stratou).
Με το τέλος της θητείας πιάνει δουλειά στο διάδρομο της «Μεσημβρινής», περιμένοντας να τον προσέξει ο διευθυντής, πράγμα που συμβαίνει ύστερα από ένα 6μηνο ορθοστασίας...
― Τι κάνεις εδώ, ρωτάει ο αείμνηστος Παναγιώτης Λαμπρίας.
― Θέλω να γίνω δημοσιογράφος, απαντάει ο πυροβολημένος.
Ξημερώνει Κυριακή όταν πιάνει στα χέρια του την εφημερίδα με το πρώτο του άρθρο. Η δοκιμή (τεστ) ενός DKW F102. Με τρεμάμενα δάχτυλα αποφασίζει, αντί μηχανικός-μηχανολόγος, να ακολουθήσει το λειτούργημα, πράγμα που καταφέρνει. Το ένα πράγμα φέρνει το άλλο και ο πρωταγωνιστής γίνεται και εκδότης. Ο καιρός ξαναπερνάει, το άλλο πράγμα φέρνει το ένα και το έτος 2000 μ.Χ. πείθεται (λόγω ανεπίτρεπτης... αγαθοσύνης) να λάβει μέρος στην ίδρυση εργοστασίου -ας πούμε- σοκολάτας. Γρήγορα καταλαβαίνει πως, για να φτιάξει προϊόν για τη σημερινή αγορά, το όνομά του πρέπει να είναι «Charlie de Lamogio», αλλιώς είναι «Dead Man Walking» - που είναι ή σχεδόν, εκτός αν το editor’s cut έχει διαφορετικό τέλος, που είναι ευγενής επιθυμία.
Funny Games
Στην ταινία παρακολουθούμε κάποιον να πολεμάει την «ελληνική πραγματικότητα». Έχει φτιάξει εταιρεία που εκδίδει έντυπα ειδικού ενδιαφέροντος, όπως περιοδικά για αυτοκίνητα, αεροπλάνα, μοτοσικλέτες και άλλα μηχανήματα του διαβόλου. Από το 1964 προωθεί ιδέες και λύσεις για τα προβλήματα που δημιουργεί η χρήση του αυτοκινήτου καθώς και μεθόδους για την αντιμετώπιση των τροχαίων, της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, της κοινωνικής χυδαιότητας - μέσα από τη χρήση ενεργοβόρων μαστοδόντων και λοιπών οχημάτων-ενισχυτικών πέους. Οι συντάκτες του και αυτός ομιλούν μια ξεχασμένη γλώσσα, που αναφέρεται στο σεβασμό του διπλανού και του περιβάλλοντος, στην αξία της γνώσης, στην τιμιότητα στις σχέσεις, στην απόρριψη του χρήματος ως μέσου κοινωνικής καταξίωσης και -το... χειρότερο- στην απόρριψη του αυτοκινήτου ως κοινωνικού συμβόλου. Το τελευταίο δημιουργεί προβλήματα σε συγγραφέα και ηθοποιούς, που γράφουν πως είναι γελοίο να κυκλοφορείς με «τζιπούρα» 6.000 κ. εκ. για να αποδείξεις πως έχεις μεγάλο «Γιαννάκη».
Η χρήση των 4Τ και των άλλων περιοδικών των ΤΕ εμπλέκει τους αναγνώστες-θεατές σε ένα παιχνίδι που τους κάνει να ξεχωρίζουν από το νεοελληνικό πολτό. Όταν, δηλαδή, λένε ότι είναι καλοί μαθητές, δάσκαλοι, επιστήμονες, επιχειρηματίες, φορολογούμενοι, δημοσιογράφοι, εκδότες, οδηγοί, μια μεγάλη μερίδα των υβριδίων πέφτει να τους ξεσκίσει και, όπως αποδείχτηκε με τη δική μου ιστορία, το καταφέρνει. Το αποτέλεσμα είναι ότι όλοι αισθάνονται σαν τους χαρακτήρες του ΚΥΡ στα μοναδικά σκίτσα του στην «Ελευθεροτυπία» που δηλώνουν «μαλάκες», όταν γύρω από τη μικρή τους ιδιοκτησία δεκάδες «έξυπνοι» Eλληνούληδες (λέξη δάνειο από το Χατζηστεφάνου στο «Πρώτο ΘΕΜΑ») χτίζουν μανιωδώς παράνομες τούρτες χωρίς να τους ενοχλεί κανείς.
Ένας Eλεύθερος Kόσμος
Γεμάτο αισιοδοξία τούτο το μικρομηκάδικο για την άνοιξη και το μέλλον, με τα λουλούδια να ανθίζουν (και να πεθαίνουν από ανομβρία) και την ατμόσφαιρα με 70% δηλητήρια και 30% οξυγόνο. Η χαρούμενη ζωή μας καταγράφεται από τις 65.000 κάμερες που έχουν εγκαταστήσει οι Ανθρωποφύλακες. Κάθε ώρα μάς καταγράφουν 500 (ίσως και 1.000) φορές, αλλά αυτό είναι ένα μικρό τίμημα εμπρός στην Τάξη και την Ασφάλεια που εξασφαλίζουν στα ρομπότ. Κάμερες σε τράπεζες, δρόμους, καφενεία, δημόσια και ιδιωτικά ουρητήρια, όπως, για παράδειγμα, στην αλυσίδα σούπερ μάρκετ LiDL, που, εκτός από τις «κανονικές» κάμερες που διαθέτει, παρακολουθεί τους εργαζομένους και στο WC (Ελευθεροτυπία, 20.04.08). Αυτό γιατί καμία κοινωνία που σέβεται τον παγιοποιημένο εαυτό της δε λειτουργεί χωρίς διαφανή αφοδευτήρια. Η παρακολούθηση, που γίνεται για την ασφάλειά μας και για τον «πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας», επεκτείνεται στα SMS, MMS και ATM, στα διόδια, στα δίκτυα, στα Διαδίκτυα, στα τηλέφωνα, στους υπολογιστές, στην τηλεόραση (με τις μετρήσεις του βαθμού ηλιθιότητας των Tζουτζέδων).
Πιο πολύ όμως απ’ όλα η ζωή μάς γελάει ευτυχισμένα. Επειδή η χώρα είναι και γ...ώ αγορά «πολυτελών αυτοκινήτων» της ΕΕ, πράγμα που δείχνει ότι το μαύρο χρήμα ρέει άφθονο. Αν κάποιος πει ότι «ο Έλληνας δεν κονομάει», δεν έχετε παρά να εκδράμετε στις «φτωχικές» συνοικίες της δυτικής Αττικής και τις πλούσιες των βορείων και νοτίων -όχι τόσο- προαστίων όπως και στις πόλεις της αγνής ελληνικής επαρχίας, για να μείνετε άναυδοι από τη χλίδα, αλλά και από τη φτώχια των οικονομικών μεταναστών, που δουλεύουν επειδή τα ελληνικά χέρια είναι αραχτά και λάιτ στις καφετέριες και στα μπαράκια. Και ναι μεν δυτικά και νότια προάστια έχουν κάποια αυθεντικότητα (τα πρώτα) και ευγένεια (τα δεύτερα), ο βορράς όμως, εκτός από το ευγενικό άρωμα της αόρατης σερβιέτας, αναδίδει και οσμές φοροδιαφυγής μεγάλης κλίμακας.
Το συγκεκριμένο σπορ παίζεται με πολλούς παίκτες. Τον ελεγχόμενο, τον ελέγχοντα και τους Ενδιαμέσους, που μπορεί να είναι ένα assortment δικηγόρων, δικαστών, εφοριακών, δημόσιων υπαλλήλων και λοιπών παραγόντων που εργάζονται στα ευαγή ιδρύματα του Δημοσίου (πολεοδομίες, Τοπική Αυτοδιοίκηση, δήμους, υπουργεία Ευτυχίας και Ουράνιας Γαλήνης, Δημοσίων Μπετών και Καταστροφής του Περιβάλλοντος κ.ά.).
Είπα «μπετών» και ήρθε στο νου μου το πάρκο «Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης “Αντώνης Τρίτσης”», το οποίο όλο και περισσότερο θυμίζει τα μούτρα του Nεοέλληνα Τζουτζέ, που πετάει τα σκουπίδια από το «γιωταχί» του. Στην ταινία παρουσιάζω και το νέο σχέδιο Πλαισίου Χωροταξικού Σχεδιασμού που κατάθεσε στη Βουλή ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, τον οποίο, ομολογώ, συμπαθούσα, μέχρι που ξεπούλησε και το Αεροδρόμιο Ελληνικού.
Πριν ο Διάβολος Kαταλάβει ότι Πέθανες
Έχουμε και λέμε... Το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα καταρρέει. Η ατμόσφαιρα μυρίζει θειάφι (με ίχνη Armani ή Polo Ralph Lauren, ανάλογα με το αρπακτικό που βρίσκεται κοντά μας). Παρά το χαρμόσυνο των ημερών, που ο λαός έσφαξε και καταβρόχθισε πάνω 15 εκατομμύρια αμνοερίφια (χωρίς να γνωρίζει αν είναι ελληνικά, βουλγάρικα ή, μπρρρ, σκοπιανά), σοβαροί αναλυτές ομιλούν για ξέσπασμα δύο, τριών περιφερειακών πολέμων. Έτσι, εκτός από την επίθεση στο Ιράν και την ανάφλεξη στη νότια Βαλκανική (με την εντεταλμένη αδιαλλαξία των Σκοπίων), έχουμε και την υπόθεση του Κουρδιστάν και την «πολεμική» πίεση στην Κίνα μέσω της αποχής των ηγετών του «ελεύθερου κόσμου» από την τελετή των Ολυμπιακών. Μία «λεπτομέρεια»: H Κίνα έχει επενδύσει πάνω από 325 δισ. δολάρια στις ΗΠΑ, και καταλαβαίνετε τι θα κάνουν τα Aμερικανά, αν οι Kινέζοι αποφασίσουν να τα αποσύρουν. Και ενώ συμβαίνουν αυτά (και άλλα φοβερά), η ταινία παρουσιάζει ένα κομμάτι της Ελλάδας να πλέει σε πελάγη εθελοτυφλίας, ντόπινγκ, διακίνησης και εκμετάλλευσης των μεταναστών και αγοράς «πολυτελών αυτοκινήτων» και σούπερ ντούπερ θαλαμηγών από επιχειρηματίες που γεννήθηκαν από τα αυγά του φιδιού της πολιτικο-οικονομικής διαπλοκής.
Ως «απαισιόδοξος» σκηνοθέτης, θα επαναλάβω το χρησμό του Μαντείου της Κοινής Λογικής, που λέει πως οι ΗΠΑ προχωρούν με το σχέδιο που εδώ και 20 χρόνια γράφω σ’ αυτές τις σελίδες. Χωρίζουν τα Βαλκάνια σε μικρά, πηδηχτούλια, χαριτωμένα προτεκτοράτα του στιλ του Κοσσυφοπέδιου, της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, της «Μακεδονίας» των Σκοπίων, της Δυτικής Θράκης(;) κτλ. Η πρόσφατη ανακάλυψη ότι οι Σλάβοι της επαρχίας Βαρντάσκα είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και πως το Κοσσυφοπέδιο δεν υπήρξε κομμάτι της Σερβίας (όπως η... Κρήτη δεν υπήρξε ποτέ κομμάτι της Ελλάδας, αλλά του... Ισραήλ) δείχνουν πού ακριβώς οδηγείται το πράγμα. Θα ρωτήσετε, και μεγάλο το δίκιο σας, «τι δουλειά έχει ένας συγγραφέας σεναρίων με την εξωτερική πολιτική;». Και θα απαντήσω: Eσείς τι λέτε; Έχει;
I’m a Cyborg, But That’s OK
Τελικά, ποιος είναι ο Κώστας Καββαθάς και ποιος τον κυνηγάει; Αυτό είναι το θέμα της ταινίας για αυτό το τεύχος. Το πρώτο δεν απαντάται εύκολα, αλλά, όπως είπα στην αρχή, το άτομο είναι δημιούργημα της φαντασίας του.
Η υπόθεση έχει ως εξής: Ο Δήμος και η Ερασμία γέννησαν ένα παιδί (εμένα) σε εποχή που, κανονικά, δεν έπρεπε να γεννιούνται παιδιά, γιατί α) στην Ελλάδα δεν υπήρχαν Φιλιππινέζες νταντάδες και β) η Αθήνα ήταν χωρισμένη στα δύο από τον Εμφύλιο. Πώς μεγαλώνεις παιδί σ’ αυτές τις συνθήκες; Η απάντηση είναι «πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το», αλλά θα προσπαθήσω να το περιγράψω.
Διώροφο σπίτι στο λόφο Κυνοσάργους. Από την ταράτσα «έβλεπε» Ακρόπολη, Φιλοπάππου, Λυκαβηττό, Λ. Συγγρού και κτίριο Βάιλερ, που, τότε, στέγαζε το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη. Εκτός από το σπίτι, το ίδιο έβλεπε το παιδί, και βέβαια οι αντάρτες του ΕΛΑΣ όταν έπαιρναν (έπειτα από μάχη) το σπίτι από τους ¶γγλους και τους Νεοζηλανδούς. Στην ταράτσα τοποθετούσαν πολυβόλα Bren και χτυπούσαν τους χωροφύλακες και ό,τι περνούσε από τη Συγγρού. Το παιδί ανέβαινε μαζί τους στην ταράτσα και, πεσμένο μπρούμυτα, μάζευε τους κάλυκες που έπεφταν από το Bren για να... παίξει με τους φίλους του. Αυτό μέχρι τα ξημερώματα μιας ημέρας του Δεκέμβρη του ’44 όταν ένα εγγλέζικο τανκς έριξε δύο βολές. Το 50% του επάνω ορόφου εξαερώθηκε, μαζί με τους δύο αντάρτες, αλλά το παιδί ήταν στο ισόγειο, κι έτσι γλίτωσε.
Κάθε παιδί που μεγαλώνει σε συνθήκες πολεμικής σύρραξης, όπως, για παράδειγμα, τα παιδιά στη Λωρίδα της Γάζας, στις πόλεις του Ιράκ και του Αφγανιστάν, είναι φυσικό να έχει «μια ψυχολογία» που διαφέρει από εκείνη των κλώνων των mall και, όταν μεγαλώσει, να θέλει να γίνει όλα τα πράγματα του κόσμου. Τις πιο πολλές φορές αυτά τα παιδιά «τα κάνουν θάλασσα». ¶λλες καταφέρνουν να ακολουθήσουν κάποιο δρόμο και λίγες (ελάχιστες) νομίζουν ότι δεν ανήκουν σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά ήρθαν από το... διάστημα.
Έτσι, όταν μεγαλώσουν, είναι γήινοι και εξωγήινοι, σοβαροί και αστείοι, θαρραλέοι και φοβητσιάρηδες, δημιουργικοί και καταστροφικοί, μικροί και μεγάλοι, ωραίοι και άσχημοι, σε αυτόν τον κόσμο και σε άλλους, ζωντανοί και πεθαμένοι. Με λίγα λόγια, τα παιδιά που έπαιζαν ανοίγοντας οβίδες και σφαίρες, για να πάρουν το μπαρούτι και να παίξουν, είναι άτομα προβληματικά. Τρέχουν σε αγώνες, πετάνε ανεμόπτερα, αεροπλάνα και ελικόπτερα και ζουν με την ελπίδα ότι, πριν πεθάνουν, θα πάνε στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Τα (πνευματικά τους) παιδιά κερδίζουν Πανελλήνια Πρωταθλήματα Pάλλυ, κάνουν το γύρο του κόσμου, σαν τον ¶κη Τεμπερίδη και τη Βούλα Νέτου, βγάζουν τα γαμημένα καλύτερα περιοδικά της Ευρώπης, γράφουν αιρετικά κείμενα και σενάρια για ταινίες μικρού μήκους που δε θα γυριστούν ποτέ.
Είπα «γύρο του κόσμου» και ζητάω συγγνώμη από τον Captain Black aka, ¶κη Τεμπερίδη, που δεν αναφέρθηκα στη μεγάλη περιπέτεια που έχει ξεκινήσει. Βέβαια, κάθε μήνα οι αναγνώστες διαβάζουν την πρόοδο της οδύσσειας, αλλά εγώ δεν έχω πει τίποτα για το «γράψιμο» της προσπάθειάς τους από όλα τα ΜΜΕ, με εξαίρεση τον Σ. Θοδωράκη, που ήταν ο μόνος που τους παρουσίασε στην εκπομπή του. Δε βαριέστε... Τι και αν οι 4ΤΡΟΧΟΙ κάνουν το γύρο του κόσμου. Αν δεν πληρώσουν για να το διαφημίσουν, να το πουλήσουν over and below the line, αν δεν έχουν άκρες στα κανάλια, όλες τους οι προσπάθειες πάνε άπατες. Υπάρχει άραγε πιο άπατη από το ΦΑΕΘΩΝ 2004, τον αγώνα με τα ηλιακά αυτοκίνητα, που το απόλυτα ηλίθιο και πουλημένο «κράτος» δεν είδε και δεν άκουσε, παρόλο που τον... πλήρωσε μέσω της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας._ Κ. Κ.
Οι κατακτητές των ελληνικών βουνών
Κάρλος Σάινθ, Κόλιν ΜακPέι, Μάρκο Μάρτιν και Μάρκους Γκρένχολμ. Πρόκειται για οδηγούς-θρύλους, ταυτισμένους -στη συνείδηση των θεατών- με το Ράλλυ Ακρόπολις. Με την ευκαιρία της φετινής διοργάνωσης, οι 4ΤΡΟΧΟΙ προσφέρουν στους αναγνώστες τους ένα συλλεκτικό DVD αφιερωμένο στους ανθρώπους που διακρίθηκαν στον εθνικό μας αγώνα. Ζήστε την πορεία τους επί ελληνικού εδάφους, από την Ιτέα μέχρι το Μαρκόπουλο, από τη δεκαετία του ’90 έως σήμερα, και ξετυλίξτε το κουβάρι της ιστορίας μέσα από μοναδικά πλάνα.